مکانهای گمشده

در سراسر زمین، آثاری از تمدن‌های پیشین پراکنده‌اند. برخی با جنگ، برخی بر اثر آتشفشان و سونامی و برخی دیگر، تنها با گذر زمان، به فراموشی سپرده شده‌اند،‌ پر از رمز و رازهایی که هنوز ناشناخته‌اند.
امروزه ساختمان‌های پر زرق و برق و مدرن، ‌بیشترین دل‌مشغولی‌ها را به خود اختصاص داده‌اند. اما در دوران بسیار دور، شهرها و بناهایی بوده‌اند که رازهای زیادی را در دل خود دارند.
نشنال‌جئوگرافیک این مکان‌های باستانی را مکان‌های گمشده نامیده و گزارشی در مورد مجموعه‌ای از آن‌ها منتشر کرده است.

ماریتیما، سواحل مدیترانه

ماریتیمای قیصریه: شاید کانال‌هایی که روزگاری برای آوردن آب شیرین به کار می‌رفته‌اند،‌ حالا مهم‌ترین آثار به جا مانده در مخروبه‌های ماریتیما قیصریه باشند،‌ اما روزگاری، شهری که پادشاه بزرگ دنیای باستان، هرود، روی سواحل مدیترانه بر پا کرده بود، بیش از هر چیز دیگری، یک بندرگاه بسیار مهم بود. کاوش‌های متعدد به سرپرستی روبرت هولفلدر در دهه 1980/1360 نشان داد که این بندر یکی از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین بنادر دنیای باستان بود. بورلی گومن، باستان‌شناس و جغرافی‌دان، کشف کرده است که یک سونامی در قرن اول یا دوم بعد از میلاد مسیح،‌ به این شهر حسابی آسیب رسانده و احتمالا از آن به بعد، ‌شهر رو به نابودی رفته است.

استون هِنج، انگلستان
استون‌هنج در جنوب انگلستان، یکی از بناهای بزرگ سنگی است که توسط مردم باستان در اروپا ساخته شده‌است. سازندگان استون هنج، از سال ۳۱۰۰ پیش از میلاد، سنگهای این بنا را به شکل چند دایره تو در تو، در مکان فعلی آن کار گذاشتند. احتمالاً از این دایره‌های سنگی برای مشاهده حرکات خورشید، ماه و ستارگان که در آن زمان طی مراسم مذهبی مورد پرستش قرار می‌گرفتند، استفاده می‌شده‌است.

پرسپولیس، ایران
انبوه فرستادگانی که هدایا و خراج‌ها را به همراه آورده‌اند، ‌برای همیشه در کنار پلکان تشریفاتی باقیمانده‌های پرسپولیس یا تخت جمشید، شهری که روزگاری پایتخت امپراطوری هخامنشیان بود،‌ خواهند ایستاد. شهری که در دوران سلطنت خشایارشاه (486- 465 قبل از میلاد مسیح)، بر سراسر دنیای متمدن حاکم بود. متیو استولپر از دانشگاه شیکاگو،‌ سرپرستی برنامه‌ای برای پاکسازی، حفاظت و تصویربرداری دیجیتالی از ده‌ها هزار لوح سنگی به جا مانده در خرابه‌ها را بر عهده گرفته است؛ لوح‌هایی که همگی زمانی به بایگانی امپراطوری متعلق بوده‌اند.

مجسمه های غول پیکر مِمنون، دریای نیل
این مجسمه‌های افسانه‌ای حدود 3500 سال است که در صحرای مصر در نزدیکی لوکسر خودنمایی می‌کنند،‌ اما تازه در دهه 1970/1350 بود که یک باستان‌شناس به معنای واقعی شروع به مطالعه در مورد این دو مجسمه دوقلو از فرعون امن‌هوتپ سوم، با رویکرد مهندسی مدرن نمود. روبرت فلمینگ هایزر با استفاده از تحلیل فعال‌سازی نوترونی، کشف کرد که معادنی که سنگ‌های به کار رفته در این مجسمه‌های غول‌پیکر از آن‌جا آورده شده‌اند در نزدیکی قاهره،‌ یعنی چند صد کیلومتر دورتر قرار گرفته‌اند. هر کدام از قطعات آن حدود هزار تن وزن دارد،‌ بنابراین به احتمال زیاد،‌ در زمان ساخت، کانالی در دل صحرا کنده شده و قطعات سنگی غول‌پیکر سوار بر کرجی به محل فعلی آورده شده‌‌اند.

تولُم، کلمبیا
بقایای تولوم که به نحوی عجیب به سنگ‌های صخره‌هایی پیشرفته در آب‌های شبه‌جزیره یوکاتان واقع در مکزیک پرچ شده‌‌، روزگاری یک بندر مهم در سرزمینی بود که حالا کلمبیا نامیده می‌شود. چنان که باستان‌شناس کلمبیایی، پیلار لونا برای اولین بار در اواسط دهه 1980/1360 نشان داد، مهم‌ترین ساختار آن که سال‌ها به نام ال‌کاستیلو شناخته می‌شد، نه یک قلعه که یک برج راهنمای ناوبری بوده که بسیار هوشمندانه طراحی شده و به شکلی قرار گرفته بوده که نحوه به چشم آمدن نور چراغ‌ها از درون پنجره‌هایش به دریانوردان نشان می‌داد که چه‌طور و چه وقت با امنیت می‌توانند قایق‌های خود را به بادبان‌ها بسپارند.

گِرند کنیون، جنوب غربی آمریکا
گرندکانیون: انبارهایی که در دل این صخره‌ها رو به دره نانکوویپ، یکی از شاخه‌های گرندکانیون، کنده شده‌اند، به دوران قبل از تاریخ برمی‌گردند و توسط داگلاس و. شوارتز، ‌انسان‌شناس، کشف و حفاری شده‌اند. وی در دهه 1960/1340، از پایه‌گذاران مطالعات باستان‌شناسی بر روی اماکن مهم و معروف بود. وی با کار روی گردنه عظیم و ترسناک و نیز لبه‌های شمالی همسایه آن، تصویرها، پایه‌های بنا و حتی آثار به جا مانده از سیستم‌های آبی را کشف کرد که به نحوی هوشمندانه ساخته شده بودند.

انگکور وات، کامبوج
معبد آنگ‌کور: با وجود قرن‌ها جنگ و بی‌توجهی، معبد بزرگ آنگ‌کور کامبوج همچنان آرام پا برجا است. این معبد زمانی قلب امپراطوری بزرگ آنگ‌کور بود که بین قرن‌های نهم تا شانزدهم حکمرانی می‌کردند. باستان‌شناسانی چون رولاند فلچر اخیرا درک ما از این منطقه را تغییر داده‌اند. آن‌ها کشف کرده‌اند که زمانی این منطقه بسیار پرجمعیت بود. استفاده از سیستم‌های رادار تصویربرداری هوایی، شواهدی به دست داده که زمانی، مناطق شهری، دارای سیستم پیشرفته انتقال آب از صدها کیلومتر دورتر و در جهات مختلف بود.

بامیان، افغانستان
بامیان، قبل از طالبان: بعد از قرن‌ها بسته بودن به روی بیگانگان،‌ افغانستان تا سال 1931/1310 به اندازه‌ای درهای خود را به روی خارجی‌ها گشوده بود که هیئت اعزامی آسیاپیمایی سیتروئن- هاردیت را بپذیرد. این گروه برای اولین بار می‌خواست ‌با خودرو،‌ فاصله بین مدیترانه تا دریای زرد را در دل آسیا بپیماید. وقتی که گروه به دره بامیان افغانستان رسید، مینارد اوون ویلیامز از نشنال‌جئوگرافیک،‌ توانست اولین عکس رنگی را از مجسمه‌های بودایی غول‌پیکر متعلق به قرن ششم، در فرورفتگی‌های صخره‌های دره بگیرد.

بامیان، بعد از طالبان: از وقتی طالبان،‌ دو مجسمه بزرگ بودایی دره بامیان را در سال 2001/1380 از بین بردند، باستان‌شناس افغان، زماریالی تارزی، به دنبال مجسمه سومی می‌گردد که گفته می‌شود مجسمه عظیم یک بودای خوابیده است که بر اساس نوشته‌های باستان بیش از 300 متر طول دارد و جایی در بامیان دفن شده است.‌. تا به حال او موفق شده بقایای نمونه‌های کوچک‌تری را در معبدی در همان نزدیکی پیدا کند،‌ اما او به جستجوی خود تا یافتن مجسمه بزرگ ادامه خواهد داد،‌ تا چنان که خودش می‌گوید، ارزش و اهمیت باستان‌شناختی سایتی را نشان بدهد که بسیاری خیال می‌کنند برای همیشه از بین رفته است.

پِترا، اردن
پترا که در دره‌ای بزرگ در اردن مخفی است، زمانی به این شکل توصیف می‌شد: شهر رز قرمز به قدمت نیمی از تاریخ. البته در مقایسه با زیستگاه‌های مربوط به عصر آهنی که در نزدیکی آن قرار دارند، ‌هنوز جدید به حساب می‌آید. در حالی که نمای سردر معروف خزانه آن در حدود 2000 سال پیش تراشیده شده ، توماس ایی.لوی، باستان‌شناس، روی سایتی در نزدیکی آن به نام وادی فایان که مرکز معادن مس است و در واقع یک منطقه صنعتی به حساب می‌آید به دنبال بقایایی مربوط به هزار سال پیش از آن می‌گردد. کایل ناب هم برای اولین بار مطالعه باستان‌شناختی سیستماتیکی را در سایت دیگری در نزدیکی وادی فید آغاز کرده است.

ماچو پیچو، پرو
ماچوپیچو:‌ هیئت‌های اعزامی پرو به سرپرستی پروفسور هیرام بینگهام در فاصله سال‌های 1912 تا 1915،‌ مهم‌ترین پروژه‌های این حوزه را در ماچوپیچو انجام دادند،‌ چرا که اولین ماجراجویی‌های باستان‌شناسانه در آن اتفاق می‌افتاد. منظره حاصل از این تلاش‌های اولیه، ‌نمی‌توانست از این خاص‌تر و زیباتر باشد: قله‌ای از آند، در میان ابرها،‌ جایی که این گروه با همکاری دانشگاه ییل،‌ اولین حفاری‌ها را در شهر گمشده اینکاها انجام داد.

هرکولانیوم، جنوب ایتالیا
پمپی و هرکولانیوم دو شهر باستانی در ایتالیا هستند که زیر شن‌های زمان مدفون شده‌اند. در واقع آن‌ها زیر چندین تن صخره و خاکستر مدفون شدند که در سال 97 میلادی از دل کوه وزوویوس فوران یافت. چنان که دکتر سارا بیزل در دهه 1980 در حفاری‌های هرکولانیوم کشف کرد، بسیاری از مردم در آن زمان به سمت دریای مدیترانه گریختند. وی بقایای انسان‌هایی را یافت که در حالت وحشت‌زده خشک شده و به خاکستر تبدیل شده‌اند،‌ اسکلت‌هایی که هنوز جواهرات خود را دارند و یا دست‌هایی که برای محافظت به دور کودکان حلقه زده شده و به همان شکل باقیمانده است.

لاونتا، مکزیک
11 سر سنگی عظیم‌الجثه‌ای که متیو استیرلینگ در دل جنگل‌های مه‌آلود جنوب مکزیک از زیر خاک بیرون آورد، ‌اولین نشانه‌های تمدنی بودند که تا آن زمان ناشناخته بود و در نهایت، اولمک نامیده شد. با کنار زدن خاک‌ها بین سال‌های 1938 و 1942، وی یک آرامگاه با ستون‌های بازالتی، یک تابوت سنگی با سر یوزپلنگ و گنجینه‌ای از اشیای مصنوع پیدا کرد که باعث شد این دهکده به عنوان لا ونتا و سن لورنزو تنوشتیتلان برای همیشه روی نقشه باستان‌شناسی ثبت شود.

افرودیسیاس، جنوب شرقی ازمیر ترکیه
افرودیسیاس (به معنای الهه عشق)،اِفسوس شهری قدیمی در کرانه دریای اژه، از مکانهای وابسته به هخامنشیان در جنوب غربی آسیای صغیر بوده است، 230 کیلومتری جنوب شرقی ازمیر ترکیه. این‌جا زمانی شهر قدیمی افرودیسیاس واقع شده بود؛ اما وقتی کنان اریم، باستان‌شناس، برای اولین بار این سایت را در ترکیه دید، تنها یک خرابه بود و پر بود از علف‌های هرزی که همه‌جا با ارتفاع بلند روییده بودند. اما طی دو دهه بعد (1966- 1988) حفاری‌های پرزحمت او، شهر حیرت‌آوری را به آشکار کرد، معجزه‌ای در مرمر، با میدان‌ها، حمام‌های عمومی و معبد افرودیت که در عکس می‌بینید. این شهر به مدت 7 قرن می‌درخشید، تا این‌که جنگ‌ها و زلزله‌ها آن را از بین ببرند.

اِل بروجو، پرو
در سال 2006/ 1385، در حین حفاری هرم ساخته شده از آجرهای گلی فرهنگ موچه واقع در ال بروجو در شمال پرو، جان ورانو به دنبال جسد مومیایی و تتو شده زن جوانی می‌گشت که در حدود 1500 سال قبل مرده بود. وقتی جسد مومیایی را در میان اشیای گرانبهای قبر یافتند، ورانو این کشف را به کشف آرامگاه توت‌آنخ‌آمون در مصر تشبیه کرد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: